Ayaklarımız çamura saplanıyor.
Her adımda biraz daha ağırlaşıyoruz.
Çamur susuyor, biz soruyoruz.
Dünya sessiz, insan anlam arıyor.
İşte absürd tam da burada başlıyor.
Çamuru görmezden gelebiliriz,
adımlarımızı saymaz, gözlerimizi kaparız.
Ya da yaşamdan vazgeçer, yolda kalırız.
Ama hepsi aynı yere çıkar:
Boyun eğmek.
Oysa çocuklar farklıdır.
Çamuru engel değil, oyun bilirler.
Kirlenmekten korkmaz, elleriyle şekil verirler.
Çamur, onların neşesini kirletmez; tersine hayal güçlerini besler.
Bize unuttuklarımızı hatırlatır.
Camus’nün Sisifos’u da çamurla oynayan bir çocuk gibidir.
Taşı taşır, düşer, yine kaldırır.
Mutluluğu taşın tepesinde değil,
kaldırışın kendisinde bulur.
Belki biz de öğrenebiliriz:
Çamuru yok saymadan, ondan kaçmadan,
çamura rağmen yürümeyi.
Mutluluk pürüzsüz bir yolda değil,
kirli ayakkabılarımızın izinde gizlidir.
Absürdün çamuru yapışır; ama adım atmayı sürdürdüğümüzde özgürleşiriz.
Sevgiyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder